Bugünlerde Hollanda’nın başkenti Amsterdam’da Avrupa Atletizm Şampiyonası yapılıyor ve iki kanal canlı yayın yapıyor. Geçen gün spiker 10 bin metre finalinden önce Yasemin Can’ın favoriler arasında olduğunu söyleyince gözümü ekrana dikip onu aradım.
Meğerse bizim Yasemin, Kenya asıllı Vivian Jemutai imiş. Nitekim spikerin iddiası gerçek çıktı ve çakma Yasemin birinci oldu…
Bir sonraki gün 100 metre finalinden önce spikerimiz iki atletimizin de dereceye girebileceğini söyleyince bir kez daha ekrana odaklandım… Karşıma çıka çıka Jamaikalı Jacques Harvey (dönüşüm sırasında Jak Ali Harvey ismini almış) ve Azeri Ramil Guliyev çıktı… Üzerlerinde emanet Türkiye formasıyla… Jak Ali kılpayı birinciliği kaybetti. Üzüldüysem namerdim.
Gülle atma kadınlarda Emel Dereli’yi izlerken fiziğine bakıp “Acaba bu nereden geldi?” refkeksiyle Wikipedia’dan araştırdım. Zonguldak doğumlu olduğunu okuyunca “Oh beee” demişim… Onu da Aerobik Dünya Cimnastik Şampiyonluğu’nu kazanan Akhisarlı Ayşe Begüm Onbaşı’nın yanındaki değerli köşeme koydum. (Ayşe’nin annesi ve babasının pazarda satıcılık yaptıklarını öğrendiğimde değeri daha da arttı.)
Bu şampiyonaya 7 Kenyalı, 2 Jamaikalı, 1 Etiyopyalı, 1 Kübalı, 1 Güney Afrikalı, 1 Azerbaycanlı, Türkiye Milli Takım formasıyla yarışıyormuş.
Bu atletler kulüp takımlarında yarışıp puan kazandırsalar (öncelikli tercihimiz olmasa bile) hadi neyse… Ama bunlara para verip, Türkiye adına yarıştırmanın bize, atletizmimize faydası ne? Ben böyle düşünürken Atletizm Federasyonu Başkanı ekranlara çıkıp madalyalarla övünmeye başladı.
Ayşe Begüm Onbaşı ve Emel Dereli ne kadar benimse, Yasemin Can, Jak Ali Harvey de o kadar benden değil… Bireysel olarak hepsi kürsüde… Kutlarım… Ama devşirmelerin başarılarını Türkiye’nin zaferi olarak görenlerden değilim. Önemli olan Yaseminler’in performanslarını satın almak değil, onları yetiştirmek…
“Parayı bastır, elin yabancını getir, madalyayı al, Türk sporu ilerlemiş olsun”… Ne kafa!
(08-07-2016)